Różnica wynikająca z dokonywania odpisów amortyzacyjnych przy prowadzeniu działalności sezonowej polega na tym, iż podatnik powinien dokonać odpisu w okresie używania danego środka trwałego. Istnieją dwa sposoby ustalenia takiego odpisu. Pierwszym sposobem jest podzielenie rocznej kwoty odpisów amortyzacyjnych przez liczbę miesięcy w sezonie. Metoda ta odpowiada rozliczeniom, kiedy podatnik używa środka trwałego przez cały rok, a nie tylko kilka miesięcy. Natomiast drugi sposób to podzielenie rocznej kwoty odpisów przez 12 miesięcy w danym roku. Sposób ten korzystny jest dla osób, które mają do odliczenia straty z lat poprzednich i nie chcą, żeby przepadły. Podatnik zobowiązany jest ustalić, w jaki sposób będzie dokonywał odpisów. Naliczanie odpisów amortyzacyjnych w przypadku osób prowadzących działalność sezonową nie różni się znacznie od amortyzacji środków trwałych wykorzystywanych całorocznie. Środki trwałe wykorzystywane sezonowo mogą być amortyzowane metodą liniową lub degresywną oraz stosować obniżone, podwyższone  albo indywidualne stawki amortyzacji. Obowiązuje również zasada, zgodnie z którą odpisy amortyzacyjne dokonuje się od pierwszego miesiąca, następującego po miesiącu, w którym środek wprowadzono do ewidencji, do końca miesiąca, w którym dokonuje się zrównanie sumy odpisów amortyzacyjnych z wartością początkową lub w którym postawiono środek trwały w stan likwidacji, zbyto lub stwierdzono jego niedobór.